"Αδυναμίες": πώς απαντάμε σε μια συνέντευξη

Όσοι έχουμε πάει ποτέ σε συνέντευξη, έχουμε ακούσει μια version αυτής της ερώτησης. Είναι μάλιστα μια από τις πιο "δύσκολες" ερωτήσεις. Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι καλό να βρούμε έναν τρόπο να παρουσιάσουμε μια αδυναμία μας ως κάτι εν δυνάμει θετικό. Οι απαντήσεις λοιπόν κινούνται στα πλαίσια της απάντησης "είμαι τελειομανής"...

Τέτοιες απαντήσεις όμως, εκτός του ότι είναι εξαιρετικά συνηθισμένες, δεν προάγουν την επικοινωνία, δείχνουν στον άνθρωπο που παίρνει τη συνέντευξη ότι ο υποψήφιος δεν έχει καμία δημιουργικότητα, δείχνουν ότι μάλλον υποτιμούμε τη νοημοσύνη του εργοδότη/recruiter, δείχνουν ότι δεν έχουμε καθόλου καλή αίσθηση του ποιοι είμαστε πραγματικά  και πάνω από όλα δείχνουν ότι σε μια δύσκολη στιγμή αυτό που θα κάνουμε θα είναι να κρύψουμε την αλήθεια. Καταδεικνύουν επίσης ότι δεν έχουμε θάρρος, ότι πιστεύουμε ότι οι αδυναμίες μας είναι πραγματικά ανυπέρβλητες για να τις κοινοποιήσουμε και ότι θεωρούμε ότι είναι καλύτερο να πούμε "είμαι τελειομανής" ενώ στην πραγματικότητα φαίνεται να είμαστε ακριβώς το αντίθετο.

Η αλήθεια όμως δεν είναι προνόμιο μόνο δικό μας: ένας έμπειρος recruiter ή εργοδότης θα μπορέσει να διακρίνει ακόμα και σε μισή ώρα κάποιες "αδυναμίες". Αν για παράδειγμα είμαστε ανυπόμονοι ή θέλουμε πάντα να έχουμε τον τελευταίο λόγο, αν είμαστε ανήσυχοι ή αγχωμένοι ή αν ξεχνάμε εύκολο ονόματα...αυτές είναι "αδυναμίες" που θα φανούν. Συνεπώς αν δε θέλουμε να φανεί ακόμα μια "αδυναμία" που θα λέγεται "είμαι ανειλικρινής" καλό είναι να σκεφτούμε να πούμε κατά βάση την αλήθεια. Άλλωστε η συνεργασία είναι μια σχέση την οποία θέλουμε να αρχίσουμε και να συνεχίσουμε σωστά. Για άλλη μια φορά λοιπόν, ας σκεφτούμε "γιατί θέλω να με θυμούνται;"

Μέχρι την άλλη εβδομάδα, να φροντίζετε την καριέρα σας